Memorial Day 2006 op de Nederlands Amerikaanse Begraafplaats Margraten

WO2 en adoptie...

Martijn bij het Memorial Day graf van Pfc Joseph Fernandez

Sinds een aantal jaren heb ik bepaalde emoties bij en over de tweede wereldoorlog.
Mijn familie heeft een verleden in de oorlog en daardoor was er altijd wel interesse.
Toch is de emotionele band de afgelopen jaren sterker geworden, mede door het kijken naar Band of Brothers, zoals vele dat ook ervaren hebben.

Mijn ene opa uit Rotterdam moest in de Duitse fabrieken werken anders kwam er geen geld meer binnen en mijn andere opa uit ‘s-Hertogenbosch zat bij de toenmalige PTT, en had dus een belangrijke rol in de verbindingen. Mijn oma uit Rotterdam is naar Overijsel gelopen tijden de honger winter om zo aan haar eten te komen. Al met al een hoop historie met betrekking tot de tweede wereld oorlog binnen mijn familie.

Ik heb in 2005 het geluk gehad een aantal Amerikaanse veteranen te mogen ontmoeten en daar een dag mee door te brengen. Ik was zeer onder de indruk van deze veteranen terwijl ze zich voordeden als mensen zoals jij en ik. Ook kreeg ik de kans een aantal Engelse bevrijders van mijn geboorte stad ’s-Hertogenbosch te ontmoeten. Ik merkte na deze ervaring dat ik hoe dan ook iets terug wilde doen. De veteranen uit Engeland, van de 53 Welsh division, vertelde me van een oorlogbegraafplaats in Uden en ook van wat oorlogsgraven in Reusel.

In Reusel zat er, naar aanleiding van hun verhalen, een speciaal graf tussen en ik voelde meteen dat ik daar bloemen wilde gaan leggen, als een soort eerbetoon voor alle levende helden maar vooral voor diegene die hun leven gegeven hebben voor mijn vrijheid.

Nadat ik dat gedaan had, voelde ik me erg prettig, voldaan en kreeg ik meer interesse in de oorlogsgraven binnen Nederland. Ik ontdekte zo ook dat de beroemdste begraafplaats in Nederland te Margraten, de mogelijkheid bood om graven te Adopteren. Het gevoel wat ik daar bij had is denk ik het beste te vergelijken als het slagen voor school, rijbewijs halen of een top baan vinden…ik vond het geweldig en ik kon niet wachten een aanvraag in te dienen. Tot mijn geluk was de mogelijkheid daadwerkelijk nog aanwezig en waren niet alle graven ter adoptie uitgegeven. Ik kreeg er 2 toegewezen en de dag dat de certificaten in mijn bus vielen heb ik alleen achter mijn bureau zitten huilen als een klein kind, maar dan van geluk. Ik voelde me zo ontzettend vereerd en ik besefte dat de kerst er aan kwam dus plande ik meteen mijn eerste bezoek aan de Amerikaanse begraafplaats te Margraten.

Martijn bij het Memorial Day graf van PVT Ralph J. Carter

De dag voor kerst was aangebroken en ik had de kerststukken klaar staan. Het lijkt wel de dag van gisteren, zo goed kan ik me alles herinneren. Op de dag dat ik aan kwam op begraafplaats Margraten was het mistig, vochtig en erg stil. Ik stond bovenaan de trappen en zag al die graven en ik kreeg direct een brok in mijn keel. Na een paar minuten dromen ben op zoek gegaan naar de graven welke ik geadopteerd had en ik weet nog dat ik schrok toen ik het eerste graf gevonden had. Ik was zo onder de indruk dat ik meteen in tranen uitbarstte. Ik wist niet goed wat ik moest doen of zeggen behalve dat ik gehurkt “dank je wel” heb gezegd.

In mijn ooghoek zag ik, wederom tot mijn schrik, het andere adoptie graf liggen. Nog geen 3 rijen erachter. Ik voelde toen een rilling maar ook een gevoel alsof ik thuis was, bij mijn familie en dat het goed was. Na de bloemen te hebben gelegd raakte ik vanzelf “aan de praat” met de geadopteerde grafstenen. Ik stelde vragen waarop geen antwoord kwam, want die zal ik zelf moeten gaan zoeken. Ik heb zeker een uur bij de graven gezeten en in stilte genoten van alles wat er door me heen ging. Onderweg naar huis wist ik het: ik zou hoe dan ook bij Memorial day zijn op Magraten

Eind mei 2006.
Ik was de zaterdag voor memorial day al aanwezig om enigszins rustig bij mijn eigen adoptie graven bloemen te leggen. Aan de vlaggetjes en aankleiding kon ik al zien dat memorial day daar iets unieks zou worden.

Bij toeval was ik die dag ook getuige van het eerste bezoek van de familie Dukeman aan het graf van William H. Dukeman jr. Ik wist dat hij de soldaat was die meevocht met de Easy Company 506 PIR, de Band of Brothers, en door een mortier aanval van de Duitsers helaas het leven heeft gelaten hier in Nederland in de buurt van Opheusden. Deze beroemde scene had ik gezien in de serie Band of Brothers, aflevering “Crossroads”. Het was erg indrukwekkend om te zien dat de familie Dukeman de Amerikaanse vlag officieel overgedragen kreeg en dat er een korte maar prachtige ceremonie gehouden werd. Het geluid van de trompet geeft me nu nog kippenvel.

Formele overhandiging van de Amerikaanse vlag (met 48 sterren) aan de Dukeman familie

Zondag was het dan Memorial Day. Vrienden van me hadden tot mijn grote geluk kaarten geregeld voor zitplaatsen vooraan bij de kranslegging. Ik stond verbijsterd van de vele aanwezigen en de grote aandacht die er aan gegeven werd. Het is lastig te omschrijven hoe geweldig mooi een ceremonie op deze begraafplaats is en ik vind het een geruststelling dat het ieder jaar weer gedaan wordt.

Ik ben ook van mening dat elke verhaal, elk graf en elke herinnering daarbij nooit meer vergeten mag worden. Ik voelde me bevoorrecht en dankbaar dat ik aanwezig kon en mocht zijn bij de ceremonie. De aankleding en de verzorging was overweldigend. Hoeveel tijd daar in was gestoken kan ik niet uitleggen in woorden, maar kun je beter zelf gaan bekijken. De vele prachtige kransen die gelegd werden ter ere van allen die gevallen zijn voor mijn vrijheid, met als slotstuk de vier straaljagers die twee maal in “missing man formation “ overvlogen, maakte mijn dag uniek en onvergetelijk.

Memorial day heeft voor mij bevestigd dat diegene die gevallen zijn voor mijn vrijheid echt nooit meer vergeten mogen worden: FALLEN BUT NOT FORGOTTEN…

Martijn van Haren

Memorial Day ceremonie gezien vanaf de tribune