Trudy Beckers, adopter of the grave of Pfc. Stephen Brycsak
Ook ik ben opgegroeid met
‘Margraten’. Immers, de traditionele jaarlijkse Margratentocht die
vanuit Huize St. Joseph (nu het Keerpunt) georganiseerd werd door met name broeder
Modestus, was een ‘verplichte’ deelname voor iedereen. Een grootse
happening, zowel de wandeling als de festiviteiten op ‘Joep’.
Misschien beseften we, als kinderen, toen nog niet zo wat Margraten was…
als we de medaille maar hadden.
In de loop der jaren ben je het kerkhof
gaan waarderen, voor wat er gebeurd is, voor wie er ligt, voor de rust en de
stilte, voor een moment van bezinning als je zelf even erdoor zit.
Vaker gedacht om een graf te adopteren, maar het kwam er eigenlijk gewoon niet
van. Dit ondanks de interesse ten aanzien van en rondom het kerkhof maar ook
ten aanzien van wat zich allemaal in onze regio afgespeeld heeft.
Met Canadese familie en vrienden bezoek je ‘standaard’ het kerkhof
in Margraten, dit is immers zo onbekend in het buitenland. Men blijft steken
in Normandie. En als je dan vertelt over het adoptieprogramma, ervaar je ongeloof
en waardering tegelijkertijd.
Een speciale ervaring was voor mij altijd het bezoek dat ik bracht aan het kerkhof
als ik mijn Engelse scoutingvrienden op bezoek had. Met ‘full uniform’
en het nodige eerbetoon, werd er door die kinderen een krans gelegd en werd
er ook alle aandacht aan besteed wat zich allemaal afgespeeld heeft. Dan ben
ik altijd wel jaloers, dat hier de aandacht soms verminderd en dat zaken maar
als vanzelfsprekend aangenomen worden.
Op diezelfde manier is Memorial Day ook altijd even indrukwekkend: de sfeer
op beide dagen, het respect, de militairen en zeer zeker de fly-over. Daar krijg
je keer op keer weer kippenvel van. En dan, de bobo’s…. die horen
erbij en zullen ook hun eigen gevoelens hebben. Maar als je veteranen of familie-leden
ziet, al ‘sjravelend’ over het terrein en het graf van hun familie
of kameraad (be-)zoekend, dan wordt je wel erg stil.
Door een gebeurtenis in de familie
is de knoop doorgehakt en heb ik het graf geadopteerd van Stephen Brycsak, geboren
20-7-1910. Ook ik ben mijn zoektocht naar familieleden begonnen aan de hand
van het IDPF-file dat ik gekregen heb. Brutaalweg maar iedereen en alles aangeschreven
wat met naam en adres vermeld stond. Ongelooflijk hoeveel medewerking je krijgt
vanuit Amerika.
Uit de papieren ontdekten we dat hij gesneuveld is in Ittenbach, vlakbij Koningswinter.
Ook hier heb ik contact gezocht en heel veel documentatie gekregen over hoe
de burgers de (attente en respectvolle) geallieerden hebben zien vechten en
binnentrekken in hun dorp.
Het blijkt dat Stephen vrijwillig de plaats ingenomen heeft van gehuwde soldaten
die naar het front gestuurd werden. Hij had een vrij veilige functie als keukentruckchauffeur,
maar heeft die ingewisseld. Hij was niet getrouwd, had geen kinderen. Vond daarom
dat hij de plaats van de getrouwde soldaten (met kinderen) moest innemen (zie
artikel the decoy doughboy).
Vermoedelijk gestationeerd in een al bevrijd gebied in de Ardennen, misschien
wel zuid-Limburg, zijn ze richting Koningswinter -> Remagen getrokken alwaar
hij op 24-3-1945 gesneuveld is. Zijn tank is geëxplodeerd. Hier over is
jammer genoeg blijkbaar niets meer terug te vinden.
Na veel zoekwerk en afnemend succes, dacht ik dat ik geen info meer kon vinden
ten aanzien van Stephen. Een broer is spoorloos, de ander ook gestorven. Tot
dat er plotseling bericht kwam uit Amerika.
Via talloze gecompliceerde wegen hebben ze een neef van Stephen kunnen traceren.
Door omstandigheden is de familie uit elkaar gevallen en deze neef wist niet
dat hij een oom had. Dat is een heel moeilijke boodschap om te horen en te kunnen
begrijpen. Hoe moet je je voelen als een vreemd iemand, na meer dan 60 jaren,
uit Europa naar je op zoek blijkt te zijn?
Door een tragisch ongeluk in hun familie is het contact even stil komen te liggen,
maar we hebben afgesproken om dit zo snel als zij zich ertoe in staat voelen
weer op te nemen.
In ieder geval weten ze dat ook voor hun oom gezorgd wordt in Margraten!